" အဘြား ႀကီးေရ …..”
အဘိုးရဲ့ အသံကတိုးတိုးေလးဆိုေပမဲ့ အဲ့ဒီ့ အသံေတြမွာ အားအင္ေတြ အျပည့္ပါတယ္ ။
ကုတင္ေပၚ မွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အဘြားကိုေတာင္ နိုးသြားေစတယ္ ။
အဘြားက မ်က္လုံးေလးကို ေျဖးေျဖးေလးဖြင့္ရင္း . . .
"ေျပာေလ . . အဘိုးႀကီး က်ဳပ္ကို ဘာေျပာမို႔တုန္း "
အဘိုးက ရယ္က်ဲ က်ဲ လုပ္ရင္း ?
ဟိုးး ငယ္ငယ္တုန္းက လို "ခ်စ္ေရ...” လို႔ ေခၚသင့္တဲ့ အရြယ္ေတြ မဟုတ္ေတာ့လို႔ ျမတ္ျမတ္ နိုးနိုးနဲ႔ အဘြားႀကီးေရ လို႔ပဲ ေခၚလိုက္ပါတယ္ ကြာ ။
ဇရာ ဆိုတာ တြန္းလွန္လို႔ရတဲ့ အရာ မဟုတ္လို႔ တစ္ခ်ိန္က မင္းေခၚခဲ့တဲ့ဒီ ‘ ကိုကို’ လည္း အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီေပါ့ ။
အဘြားက အဘိုးစကားကို ရယ္သည္ ။
" အပိုေတြေတာ့ ေျပာၿပီ ဒီ အဘိုးႀကီးကေတာ့ "
ဒါေပမဲ့ အဘြားမ်က္ႏွာမွာ ပိီတိကေလး ျပဳံးရႊင္လ်က္ ။
အသက္ေတြက ႀကီးႀကီးလာလို႔ အဘြားႀကီး ျဖစ္တဲ့ မင္း အရင္လို မလွေတာ့တာေတာ့ ေ သခ်ာသဗ်ာ ။
အဘိုးစကား ေၾကာင့္ အဘြားက ထက္လွစြာေသာ မ်က္ေစာင္းေလး ပစ္ထိုးသည္။
ဟဲ ဟဲ . . . မလွေပမဲ့ အခုထိ ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းေနတုန္းပဲ အဘြားႀကီးေရ . . .။ (အမွန္တရားပါကြာ . . အမွန္တရားပါ။)
အဘိုးမွာ အေလၽွာက္ေကာင္းလို႔ အေထာင္းသက္သာသြားသည္ ။
ငါ မင္း ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မင္း လွခဲ့ လို႔ မွ မဟုတ္ပဲ ။
မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ ။
ခ်စ္ေနရင္ ဘာမဆို လွ သြားတာေတာ့ ငါလည္းမတတ္နိုင္ဘူးေလ။
ပါးေရ နားေရ ေတြ တြန႔္လာ လို႔ ဆံျဖဴ သြား က်ိဳး လည္း နင္က လွၿပီးသား ။
ဘာျဖစ္လို႔ လွလဲ ဆိုေတာ့ ခ်စ္တာ မို႔လို႔ ။
အေပၚယံေတြထက္ နင့္စိတ္ထားေလးကိုေတာ့ ငါ ပိုၿပီး ျမတ္နိုးမိတာ သစၥာတရားပါ။
အရင္ မသန္စြမ္းေတာ့လို႔ ဘာ အားငယ္ေနစရာ လိုသလဲ ။
အဘိုးႀကီး ျဖစ္တဲ့ ငါ . . .နင့္ေဘးမွာ ရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာ ျမဲျမဲ မွတ္ထားပါ။
အခုထိ ငါ့ရဲ့ လက္တစ္စုံက နင့္လက္ကို တြဲၿပီး ေဖးမ ထားဖို႔ အတြက္ အားအင္ေတြ လုံလုံေလာက္ေလာက္ က်န္ေသးတယ္ ဆိုတာ မွတ္ထားပါ။
(ဘယ္သူမွ မလိုပါဘူး အဘြားႀကီးရာ . . .နင္သာ ငါ့ရဲ့လက္ကို ခိုင္ခိုင္တြဲထားစမ္းပါ)
အဘိုးက အဘြားရဲ့ လက္ကေလးကို လွမ္းစုပ္ကိုင္ရင္း ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္၏ ။
အသက္က ႀကီးႀကီးလာေတာ့ ခံတြင္းက သိပ္မေတြ႕ေတာ့ဘူး ဟ . .။
ျဖစ္နိုင္ရင္ ဟိုးအရင္က နင္ ျပင္ေပးတဲ့ မနက္စာေလး တစ္နပ္ေလာက္ေတာ့ ေနမဝင္ခင္ေလး စားသြားခ်င္မိတယ္ ။
အဘိုးရဲ့ စကားေၾကာင့္ အဘြားမွာ စိတ္မေကာင္း ။ အခု အခ်ိန္မွာ သူက ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေနရတဲ့ သူ ။
အရင္ကလို စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါလို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ခင္ပြန္း ႀကိဳက္တတ္တာေလးေတြ ခ်က္ေကၽြးၿပီးသား။
ဒါေပမဲ့ေလ နင္က ေနမေကာင္းဘူးမလား ။
သက္သက္သာသာေလး ေနပါ အဘြားႀကီးရယ္ ။
ငါ နင့္ေဘးနားကေန ဘုရားစာေလး ရြတ္ျပေနမယ္။
ဟိုးအရင္က ငါ့ေဘးနားမွာ အျမဲ ရွိေပးေနခဲ့တာေတြ အတြက္ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။
အဘြားႀကီးေရ . . . ျပဳံးထားဟ . . ျပဳံးထား။
သြား ေတြ မရွိေတာ့ေပမဲ့ နင္ျပဳံးျပတဲ့ နင့္အျပဳံးေလးေတြေလာက္ ဘယ္သူမွ လွေအာင္ ျပဳံးမျပတတ္တာ အမွန္ပဲ ။
အဘိုးစကားေၾကာင့္ မိုနာလီဆာ ရွုံးတဲ့ အျပဳံးတစ္ပြင့္ အဘြားက ဖန္တီးေပးလိုက္သည္။
" အပိုေတြေျပာၿပီ အဘိုးႀကီးရယ္….”
မပိုပါဘူးကြာ ။ မပိုပါဘူး ။
လိုေနေသးပါ။
နင္က ငါ့အေပၚ သိပ္သစၥာႀကီးတဲ့သူ။
အခု ငါတို႔ေနဝင္ခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ။
ငါ့လက္ကို ခိုင္ခိုင္သာ တြဲထားပါ။
မလြတ္ခ် လိုက္ပါနဲ႔။
နင့္အေပၚမွာ ငါ့ ခ်စ္ျခင္းေတြ လုံးဝ မကုန္ခမ္းေသးဘူး။
ငါ့ပုခုံးက နင့္အတြက္ ခိုလွုံမွု ေပးနိုင္ေသးတယ္။
ငါ့လက္ေတြက နင့္ကို ေဖးမလို႔ရေသးတယ္။
အဘြားႀကီး . . . နင္က ငါ့အခ်စ္ဆုံးပါ။
ဘဝ တစ္ခုလုံး ေနဝင္ခ်ိန္အထိ ငါ့အေပၚ စိတ္မပ်က္ဘဲ သစၥာေစာင့္သိခဲ့တာေတြ အတြက္ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္ ။
အဘိုးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အဘြားရဲ့ ႏွဖူးေလးကို အနမ္းတစ္ပြင့္ ေခၽြလိုက္သည္ ။
အဘြားကလည္း အဘိုးရဲ့ လက္ေလးကို ဖ်စ္လိုက္သည္ ။
အဘြားရဲ့ မ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ အဖိုးရဲ့ မ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႕ ဝဲကနဲ ဆင္းက်သြားေလသည္ ။
(အမ်ားႀကီး ခ်စ္ဖို႔ထက္ . . တစ္သက္လုံး ခ်စ္ဖို႔က ပိုခက္ခဲပါတယ္)
Credit;htwaelekale
